Abar Khulna theke (weer vanuit Khulna)

Hay allemaal,

Met mij gaat het erg goed, heb al tijden geen klachten gehad en kan lekker lang doorwerken als dat moet. En dat was nodig. De afgelopen paar dagen hard en lang doorgewerkt om te zorgen dat ik eindelijk mijn concepten naar mijn begeleiders in Nederland kon mailen, gelukt!

PVC tube, lijm en handzaagjes
Na het verder ontwikkelen van de ideeën, steeds meer detailleren en uitwerken en dan weer nieuwe ideeen bedenken vond ik dat ik wel verder in het ontwerpproces moest. Vorige week heb ik vijf van mijn ideeën verder ontwikkeld naar concepten. En samen met iemand van de werkplaats hebben we vijf modellen van schaal 1:5 gemaakt. We hebben niet het echte werkingsprincipe gemodelleerd, maar vooral de verhoudingen.
Was erg leuk om te doen, hoewel het toen best warm was zelfs met fan. We hadden stukken PVC-plaat nodig en dat maakte hij door een buis in de lengte doormidden te zagen en die te verhitten in de keuken. Daardoor kon hij rechtgebogen worden, en daarna afgekoeld worden tussen twee houten planken. Bovendien waren de mannen van de werkplaats wel heel handig in het figuurzagen van kleine onderdelen met een los ijzerzaagje, ik hield me meer bezig met de grote schijven met een ijzerzaag. Ze vonden het wel bijzonder om een westerse vrouw zo aan het klussen te zien, aan het zagen, vijlen, schuren :). En als zij naar huis gingen maakte ik nog even zoveel mogelijk af die avond zodat we weer verder konden de volgende dag.

Het leukste aspect van hier in Bangladesh zijn kwam vervolgens weer aan bod: een groepsdiscussie over de ontwerpen (modellen). Ik vind het echt leuk om zo’n sessie voor te bereiden, uit te denken, te leiden en zoveel mogelijk informatie en redenen aan de mensen te onttrekken. Lastig als je de taal niet spreekt en je het idee hebt dat ze je toch niet helemaal zo begrijpen als jij wilt. En dankzij een vertaler die een goede sfeer neerzette was het een goede middag! Met de evaluaties, meningen en ideeën van deze rurale vrouwen ga ik nu de conceptkeuze maken om een goed ontwerp neer te zetten. Vanaf zaterdag weer op mijn kamer aan de slag dus.

Paratha kookclub
Naast het ontwerpen probeer ik af en toe een woordje Bengaals mee te pikken. Mijn gesprekken in de keuken worden al wat ‘uitgebreider’ met de enkele Bengaalse woorden die ik nu ken. Nou José, ik doe m’n best om wat te leren van de taal, hoewel ik het daarna waarschijnlijk niet zo vaak meer spreek. Maar ik merk dat ik het lastig vind om woorden in een keer te onthouden, vaak weet ik het een uur later al niet meer, tenzij ik het even opschrijf. En dan weet ik het zelfs zomaar een andere keer wel als ik het nodig heb (en tijd heb om erop te komen)!
Eergisteren was ik vroeg bij het ontbijt en daarom nog even in de keuken van tevoren. Erg bijzonder, ik heb een prive-kook-cursusje paratha maken gehad, volgens mij kan ik dat thuis nu ook nog wel nadoen. Maar denk niet dat ik snel paratha als ontbijt zou klaarmaken, misschien nog als lunch een keer. En binnenkort wil ik ook ruti leren maken, dan hoef ik thuis niet meer de wraps te kopen, maar kan ik ze vers zelf maken.

4 Hoofdstukken in 8 minuten
Ik ga af en toe op stap met Milton, de accountant en manager van de CSS guesthouse en conference centre. De stad in om wat te halen of gewoon een eindje te wandelen. Hij woont op de campus van CSS, dus superdichtbij. En als ik zit te eten komt hij er soms voor de gezelligheid gewoon bij zitten, aangezien ik meestal mijn avondeten rond 19-19:30 plan en hij (thuis) pas rond 22u wil eten. Hij is ook de vertaler bij de laatste interviews en groepsdiscussie. Verder is het wel fijn dat hij elke dag even komt checken hoe het met me gaat en even een kletspraatje komt houden. Hij probeert ook mee te denken met hoe het ontwerp zou moeten worden, eigenlijk zou hij wel ontwerper willen worden ;).

Hij is ook christen en hij heeft me al twee keer meegenomen naar de kerk, heel erg dichtbij. Blijkt dat de director van hem ook een predikant is en a.s. zondag gaan we naar zijn kerk. De kerkdiensten zijn eigenlijk net zo als in Nederland: eerst wat zingen, bidden en zingen, en dan bijbellezen en de preek. Heel anders is dat de plafondventilators altijd draaien en dat het niet zo erg om later binnen te komen, een halfuur na aanvang zit de kerk een stuk voller. Tussendoor lopen kinderen een beetje heen en weer, gaan buiten spelen of binnen zitten. Het bijbelvoorlezen van 4 hoofdstukken uit Kronieken hebben ze binnen 8 minuten gedaan. Milton vertelde later dat ze graag zo snel mogelijk lezen, maar dat het inderdaad lastig te volgen is :). Fijn om een eigen bijbeltje bij de hand te hebben om tijdens de preek mee te lezen in mijn eigen tempo. De Koreaanse vrouw van de predikant schrijft op een briefje kort de samenvatting van de preek in het Engels. Door haar gehoorapparaat kan een Oostenrijkse dame die al 57 jaar in Bangladesh woont de Bengaalse preek uit de luidsprekers niet volgen. En dan kan ik nu meekijken, heel handig.

Gouddraad
Vandaag om 13u vroeg Milton me of ik tien minuten later klaar kon staan om naar de bruiloft van een zus van een collega te gaan. Toen we daar waren was de christelijke kerkdienst al of nog bezig, ze waren bijna op het punt dat ze in gebed zegen gingen vragen over hun huwelijk. En de bruid zag er op dat moment helemaal niet zo vrolijk uit, net alsof ze niet wilde trouwen. Maar Milton verklaarde dat het niet goed zou zijn als ze zou lachen, dan zou het lijken alsof ze een ‘gek’was. Ok, gekke traditie. Maar toen het officiele gedeelte voorbij was leek ze inderdaad veel meer te ontspannen en mocht ze ook lachen. Haar kleding was heel mooi gouddraad gestikt en geborduurd, maar de witte sluier met witte bloemen op haar hoofd paste er niet bij! Ook haar handen waren versierd met henna (neem ik aan). Aansluitend kregen we allemaal (zo’n 150 mensen) te eten, de lekkere gebakken rijst, met verschillende soorten vlees: kip en mutton, heel luxe. Zoveel mensen verwachten wij op onze bruiloft niet te eten te geven...

Nu jullie weer een beetje op de hoogte zijn van de rode draad in mijn ervaringen hier, hoop ik weer van jullie te horen hoe het gaat! Altijd erg fijn om de berichtjes en lange emails te lezen. Ik ga nog 3 weken hard werken, wie weet heb ik tussendoor nog wel iets te vertellen. Grappig dat ik soms denk niets mee te maken en als ik dan ga typen weet ik toch wel wat. Blijkbaar is het genoeg om gewoon in Bangladesh te zijn: gewone dingen als ontbijt maken is dan bijzonder voor mij!

Groetjes! Gabrielle