Het echte ontwerpwerk

Hay allemaal,

Hoe gaat het met jullie? Fijn om te horen dat jullie het leuk vinden om af en toe wat te lezen. En als jullie zelf ook willen mailen, hoor ik graag toch een beetje weten wat er bij jullie speelt.. :)

Het lijkt al weer een tijd geleden dat ik de focus group sessies heb gehouden in Gopalganj. Dat was erg leuk om te doen, en heeft veel algemene informatie opgeleverd. Lastig om de mensen zelf aan het denken te zetten over hun eigen mening, omdat ze graag ‘het goede antwoord’ geven. Ik had kaartjes gemaakt met daarop aspecten die wellicht belangrijk zijn voor hun omgang met water, en voor mezelf had ik op de achterkant A tm F gezet. Zodat ik snel de volgorde kan noteren die zij hadden gemaakt. Maar toen ze daarachter kwamen, gingen ze de kaartjes op alfabetische volgorde leggen. Zucht :). Uiteindelijk heb ik het idee dat we ze daarvanaf hebben gebracht en hebben ze toch een andere volgorde gemaakt, gelukkig.
Inhoudelijk was het in ieder geval interessant om te merken wat ze belangrijk vinden, zoals dat de bron dichtbij hun huis is en dat het water veilig is en gezond voor hun familie. Nu heb ik toch wel meer idee van wat werkelijk belangrijk is om de filter geaccepteerd te maken.

In Gopalganj werd ik opgevangen in een guesthouse, en helaas zaten we inderdaad vaak zonder stroom. Overdag was de hitte niet eens zo erg, maar ’s avonds was het donker zo zwart. Wat betekent dat het licht het soms niet doet als je wil douchen en dat ik bij kaarslicht de kaartjes heb gemaakt. Dat is erg onhandig! Maar wel weer gezellig (kom ik weer met mijn westerse kijk op kaarslicht).
En de mensen van het huis waren heel behulpzaam met alles, bijvoorbeeld bij het lenen van een paraplu tegen zowel felle zon als flinke regen. Het heeft aardig geonweerd, onder andere toen we aan de overkant van een redelijke rivier was en we eigenlijk terug wilden. Toen heb ik toch wel even een aantal keer flink geschrokken van onwijs harde knal dichtbij, visioenen van niet meer naar de overkant kunnen en een bootje dat halverwege werd geraakt door de blikseminslag. Maar ook Bengali gaan niet in het onweer het water op, dus toen het was gezakt gingen we met vele andere wachtenden een volle boot in naar de overkant. Wat een opluchting om daar te staan, aan de goede kant.

Culinaire speciale behandeling
De vrouw en de man die ons verzorgden in het guesthouse maakten het eten, zorgden dat er genoeg kaarsen voorhanden waren en regelden de administratie. Het ontbijt was vaak ruti, soort hartige pannenkoekjes, met wat groenten en een omelet. Eigenlijk vond ik het erg lekker, maar heel soms was de spicy groenten wat teveel voor mijn nuchtere maag. Met de lunch waren we weer terug bij het guesthouse, rijst met groenten, dal (geplette linzen - lentils) en een stukje kip, mutton (schaap?) of vis. Diner idem.
Bij CSS hier in Khulna staat vaak hetzelfde op tafel, er wordt gekookt voor alle gasten in het guesthouse. Deze mensen krijgen een training die soms wordt georganiseerd door CSS, maar soms ook door een andere organisatie (trainingen in human development, capacity assessment for distaster preparation o.i.d. en women empowerment). Eigenlijk is deze locatie van CSS een ‘conference centre’, en doordat het nu hoogseizoen is in het aantal gasten worden er aardige hoeveelheden eten geproduceerd.
De koks schijnen professioneel te zijn, wat lastig is te bevatten gezien de middelen die ze gebruiken zoals een open houtvuur. Maar de kwaliteit van het eten is wel prima. Zo varieren ze veel met bijvoobeeld de smaak van de dal, soms wat zuurder of wat steviger, en de keuze en combinatie van enorm veel groentesoorten. Een keer heb ik hier in Khulna zelfs bij het ontbijt rijst gehad, met groenten en ei, maar dat vond mijn maag een minder goed idee. Dus vanaf dan heb ik de speciale behandeling van ruti, paratha (knapperige, dikkere ruti; erg lekker), en vanaf morgen zelfs french toast (wentelteefjes) of toast (geroosterd brood verwacht ik), met jam, honing en boter. Echt heel fijn dat ze allemaal zo willen meedenken en het is erg luxe op deze manier!
En omdat ik af en toe nog steeds niet helemaal gezond ben, drink ik zoveel mogelijk (ong. 3,5 l per dag). Ook let ik heel erg op dat ik niet teveel spicy eet, en bijvoorbeeld wat meer aardappelen eet. Vandaag had een van de koks in het cafetaria van de CSS guesthouse zelfs speciaal voor mij aardappelen gefrituurd. Dat wil zeggen in de pan met hele olie gegooid, waar ze eigenlijk al het eten in bereiden. Alles is zo enorm vet!!! Maar de smaak is wel heel erg lekker.

Ideeen zijn welkom
De meeste tijd die ik nu weer terug in Khulna ben, heb ik op mijn kamer in het guesthouse doorgebracht. Prima te doen als temperatuuromstandigheden, maar vooral erg saai. Ik doe vaak verwoedde pogingen om de gesignaleerde problemen op te lossen, die dan weer nieuwe problemen opleveren en ook weer andere oplossingen. Maar al met al gaat het erg langzaam, heb ik veel schetsen, maar ben ik nog niet tevreden over het resultaat. Bijvoorbeeld dat een idee alleen maar 10x zoveel onderdelen nodig heeft of dat het geheel wel geintegreerd is, maar daardoor de emmers niet makkelijk schoon te maken zijn. Zucht again.
En soms dan heb ik het gewoon gehad ermee. Dan leid ik mezelf af door aan thuis te gaan denken, een boekje te lezen of puzzel te maken. Lastig om jezelf zo te blijven motiveren. Maar dan is het weer lunchtijd en start ik daarna weer met een nieuwe schets. En straks hoop ik concepten te kunnen maken, die ik ga maken in 3D modelletjes. Dan is het makkelijk om de ideeen in een nieuwe groepsessie te bediscussieren met gebruikers.

Hobbels en gaten in het wegdek
Naast dit ontwerpen en het eten in het cafetaria van CSS beleef ik niet zoveel. Samen met de manager, Milton, en Ryan, een Amerikaanse jongen die hier een tweede jaar Engelse les geeft, ga ik weleens de stad in om wat winkels te bezoeken, maar vooral gewoon om maar buiten te zijn. Laatst ging ik zonder helm bij Milton achterop de motor door de bumpy roads van Khulna. Tjee, dat zou ik in NL ook echt nooit doen, en daarvan was ik me elk moment bewust. Ik voelde me niet echt op m’n gemak: vroeg heel de tijd of hij langzamer kon... :) Maar ik kon hem wel vertrouwen zei hij...
Het hele eind (4 of 5 km) terug hebben we gelopen, want ik was wel toe aan beweging. Helemaal bezweet ondanks de relatief koele avond (25 graden?) kwamen we terug. Maar ben blij dat ik iets anders deed dan op een enorm rechte houten stoel aan een net te laag houten bureautje zitten ontwerpen of typen. Bovendien krijg je dan tenminste een idee van Bangladesh en daar gaat het ook om.
Hoewel ik stiekem al aan het aftellen ben omdat ik jullie mis (nog een weekje en dan ben ik op de helft), geniet ik nog wel van de mogelijkheden om met mensen te proberen te communiceren (vaak bijna onmogelijk) ;) en zoveel mogelijk op te snuiven van de cultuur en omgeving.